Межы, дзе глянеш – ўсё межы...
Глушыцца слова і гук.
Колькі ёсьць позіркаў сьвежых,
Братніх працягнутых рук!
Хмарыцца ўсё яшчэ вечар,
Шлях засьцілае імгла, –
Колькі у кожнай сустрэчы
Ласкі, зары і цяпла!
Бродзяць паўночныя сагі
Зь песенным нашым віном, –
Колькі нявыпітай брагі
Ў нас за супольным сталом!
Хочацца сьціснуць далоні,
Ў поглядзе дружбу спаткаць,
Поўныя накіпам, звонам
Хмельныя чары падняць,
Высекчы іскрамі гукі
З нашых цымбалаў жывых,
На'т калі зраняцца рукі
Дротам на межах глухіх.
1938
|
|
